وبلاگ محمود امین طوسی: خدایا شکرت که به ما نعمت اسلام رو دادی

۱۳۸۹/۰۳/۰۲

خدایا شکرت که به ما نعمت اسلام رو دادی

عنوان این پست را از متن این پست آقای بازرگان گرفته‌ام که دقیقاً مرا به یاد دیدارم از معبد لانگ‌هوآ (Long Hua) در جنوب غرب شانگهای انداخت که حدود دو سال پیش رفته بودم. گرچه که تا حالا بیشتر مطالب این وبلاگ مرتبط با کامپیوتر بوده است اما گذاشتن چنین مواردی خالی از لطف نیست.
مطابق قانون دانشکده مهندسی کامپیوتر دانشگاه علم و صنعت، هر دانشجوی دکترا برای داشتن مجوز دفاع باید حداقل دو مقالهٔ ISI و یک ارائه مقاله در خارج داشته باشد که من هم به کنفرانس Life System Modeling and Simulation برای ارائهٔ یکی از مقالاتم رفته بودم.
عکس زیر تصویر ورودی معبد را نشان می‌دهد که برای ورود باید بلیط می‌گرفتی .

آقای بازرگان اشاره کرده بودند که «... یه ذکرهایی می گفتن و چند تا رکوع می کردن...»، من از برخی حرکات زائرین معبد فیلم‌هایی گرفته بودم که دوتا را جهت تکمیل صحبت آقای بازرگان و دیدن دوستان در اینجا می‌گذارم:

این چند عکس زیر هم مربوط به داخل معبد است که در برخی از آنها نحوه عبادت آنها دیده می‌شود. با دیدن این صحنه‌ها دقیقاً مانند آقای بازرگان باخود گفتم: «خدایا شکرت که به ما نعمت اسلام رو دادی»

اگر مایلید اطلاعات بیشتری در مورد برخی سنتهای چینی‌ها در معابدشان داشته باشید پست فوق‌الذکر آقای بازرگان را ببینید.

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

حدیث قدسی

اولین پست
امام صادق علیه السلام بیان نموده اند که خدای تعالی می فرماید:
" به عزت و جلال و بزرگواری و جایگاه مرتفع عرشم سوگند که امید هر کسی را که به جز من امیدوار باشد حتماً و حتماً به وسیلۀ نومیدی خواهم برید و لباس مذلت و خواری در نزد مردم را حتماً و حتماً به او خواهم پوشانید و او را از نزدیک شدن به بارگاهم حتماً و حتماً دور خواهم ساخت. آیا در سختی ها جز مرا آرزو می کند و حال آنکه سختی ها همه بدست من است و به جز من امید بسته؟ و با حلقه فکر در خانۀ غیر مرا می زند و حال آنکه کلید درهای بسته بدست من است و در خانۀ من بروی هرکس که مرا بخواند باز است و کیست آنکه در مصیبت هایش مرا آرزو کرد و من رشته اتصال او را با خودم در آن مصیبتها بریدم؟ و کیست آنکه در مقصودی که داشت امید به من بست و من امیدش را قطع کردم؟ نگهداری آرزوهای بندگانم را خودم بعهده گرفتم ولی آنان به نگهداری من راضی نشدند و آسمانهایم را از فرشتگانی که از تسبیح خوانی من ملامتی به خود راه نمی دهند پر کردم و دستورشان دادم که درهای میان من و بندگانم را نبندند ولی بندگانم به گفتۀ من اعتماد نکردند. آنکس که مصیبتی از مصیبتهایش شب هنگام بسراغش می آید مگر نمی داند که هیچ کس به جز من بر برطرف کردن آن مصیبت مالک نیست؟ آیا بندۀ من مرا چنین می بیند که من پیش از سؤال کردن آغاز عطا کنم سپس که از من سؤال کنند اجابتشان نکنم؟ مگر من بخیلم که بندۀ من مرا به بخل نسبت می دهد؟ مگر بخشایش و کرم از آن من نیست؟ مگر گذشت و رحمت بدست من نیست؟ مگر من محل آرزوها نیستم؟ پس چه کسی رشتۀ آرزوها را به جز من می تواند قطع کند؟ آنان که آرزومندانند مگر نمی ترسند که به جز من آرزو می بندند؟ اگر همۀ اهل آسمانهایم و اهل زمینم همگی آرزوها داشته باشند، آنگاه من به هر یک از آنها به اندازۀ همۀ آنچه همگی آرزو دارند بدهم به قدر ذره ای از ملک من کم نمی شود و چگونه ممکن است کم شود ملکی که من خودم قیم و برپادارندۀ آن هستم؟ ای بدا بحال آنان که از رحمت من ناامیداند و ای بدا به حال آنکه معصیت مرا بکند و احترام مرا نگاه ندارد."